Na pewno każdy ma swoje
ulubione dania, danie wigilijne. W moim przypadku jest to ze słodkości kutia,
natomiast z potraw niekojarzonych z cukrem zdecydowanie barszcz czerwony i
uszka. Uwielbiam również pierogi z kapustą i grzybami - dorzucam do tego worka
zupę grzybową, oczywiście w moim wykonaniu. A teraz co nieco o kutii. Kutię
nauczyłam się robić od swojej mamy, która dzieciństwo spędziła w Siemianówce. W różnych regionach Polski składa się ona z
ziaren i nasion oraz miodu. Mają one zapewnić urodzaj i powodzenie w następnym
roku. U pogańskich Słowian wspólne spożywanie kaszy z pęczaku z makiem i z
miodem było wyrazem zgody. Do sporządzania kutii używano też jęczmienia, który
uważano za boskie ziarno, miód był symbolem słodyczy, a mak spokoju i
spoczynku. Nazwa wywodzi się od kucia, czyli czynności obijania jęczmienia,
koniecznej dla otrzymania pęczaku. Część kutii rzucano ku niebu i wierzono, że
w ten sposób zdejmowano zły urok sprowadzający nieurodzaj. Drugie wyjaśnienie
nazwy mówi, że wywodzi się od greckiego kukkia i dotarła do Polski jako kucija,
kucja lub kutja. Na wschodzie Polski od nazwy tej potrawy wzięła nazwę cała
wieczerza wigilijna. Jeden przepis na tę potrawę nie istnieje. Co dom, to
obyczaj. Jedni dodają więcej bakalii, inni cukru i miodu, Jedni podają ją
rzadszą inni gęściejszą. W wielu domach w Wigilię kutia musi się znaleźć na
stole, tak samo jak barszcz, śledź, czy potrawy z suszonych grzybów. Kutia
w moim wykonaniu jest gęsta i bez dodatku cukru, cukier doskonale zastępują
bakalie. Jest pyszna.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz