Wiersze innych

Czesław Miłosz

Rzeki

Pod rozmaitymi imionami was tylko sławiłem, rzeki!
Wy jesteście i miód i miłość i śmierć i taniec.
Od źródła w tajemnych grotach bijącego spośród omszałych kamieni,
Gdzie bogini ze swoich dzbanów nalewa wodę żywą,
Od jasnych zdrojów na murawach, pod którymi szemrzą poniki,
Zaczyna się wasz bieg i mój bieg, i zachwyt i przemijanie.
Na słońce wystawiałem twarz, nagi, sterujący z rzadka zanurzeniem wiosła,
I mknęły dębowe lasy, łąki, sosnowy bór,
Za każdym zakrętem otwierała się przede mną ziemia obietnicy,
Dymy wiosek, senne stada, loty jaskółek-brzegówek, piaskowe obrywy.
Powoli, krok za krokiem, wstępowałem w wasze wody
I nurt mnie podejmował milcząco za kolana,
Aż powierzyłem się, i uniósł mnie, i płynąłem
Przez wielkie odbite niebo triumfalnego południa.
I byłem na waszych brzegach o zaczęciu letniej nocy,
Kiedy wytacza się pełnia i łączą się usta w obrzędzie.
I szum wasz koło przystani, jak wtedy w sobie słyszę
Na przywołanie, objęcie, i na ukojenie.
Z biciem we wszystkie dzwony zatopionych miast odchodzimy.
Zapominanych witają poselstwa dawnych pokoleń.
A pęd wasz nieustający zabiera dalej i dalej.
I ani jest ani było. Tylko trwa wieczna chwila.

Berkeley, 1980

------------------------------------------------------------

Rafał Wojaczek

PROŚBA

Zrób coś, abym rozebrać się mogła jeszcze bardziej
Ostatni listek wstydu już dawno odrzuciłam
I najcieńsze wspomnienie sukienki także zmyłam
I choć kogoś nagiego bardziej ode mnie nagiej
Na pewno mieć nie mogłeś, zrób coś, bym uwierzyła

Zrób coś, abym otworzyć się mogła jeszcze bardziej
Już w ostatni por skóry tak dawno mi wniknąłeś,
Że nie wierzę, iż kiedyś jeszcze nie być tam mogłeś
I choć nie wierzę, by mógł być ktoś bardziej otwarty
Dla Ciebie niż ja jestem, zrób coś, otwórz mnie, rozbierz

------------------------------------------------------------

Krzysztof Kleszcz

Ornitochoria

Z czerwoną kulką w dziobie,
w swym szyderczym kra
dostojny i straszny.

Myślałem - zły przechadza się po łąkach,
naciąga z północy,

ale dziś usłyszałem też jarzębinę,
jak mówiła nieś mnie nieś

------------------------------------------------------------

Wisława Szymborska

Fotografia z 11 września

Skoczyli z płonących pięter w dół
- jeden, dwóch, jeszcze kilku
wyżej, niżej.
Fotografia powstrzymała ich przy życiu,
a teraz przechowuje
nad ziemią ku ziemi.
Każdy to jeszcze całość
z osobistą twarzą
i krwią dobrze ukrytą.
Jest dosyć czasu,
żeby rozwiały się włosy,
a z kieszeni wypadły
klucze, drobne pieniądze.
Są ciągle jeszcze w zasięgu powietrza,
w obrębie miejsc,
które się właśnie otwarły.
Tylko dwie rzeczy mogę dla nich zrobić
- opisać ten lot
i nie dodawać ostatniego zdania.

------------------------------------------------------------

Maciej Woźniak

Proboszczewice

Pętla "szesnastki" sinym, odmrożonym świtem,
z jednej strony łagodny pagórek z cmentarzem,
a z drugiej napis Wiele serc i jedno bicie,
Wisła Płock ponad życie
na bielonej ścianie

jakiegoś magazynu. Tę metafizykę
określa skrzyżowanie drogi w stronę Białej,
w którą skręca autobus, i tej ze sklepikiem,
gdzie „żołądkowa” zmienia korpuskuły w fale,

i wprawia w ruch błyszczące śniegiem uniwersum,
dzwonnicę przy kościele i wiatę przystanku,
aż przelotowy czasu lub pośpieszny sensu

zabierze dokądkolwiek. Drobne ślady ptaków,
oba pobocza pełne wydreptanych wersów.
Kohelet? Księga Wyjścia? Wszystko po hebrajsku.

-----------------------------------------------------------

Halina Poświatowska

***
wczoraj pisałam wiersze
tak jak dziś rozdaję pocałunki
moje pocałunki potaniały
wiersze są coraz rzadsze

wiersze piszę już tylko wtedy
kiedy zrani mnie kolor kwiatu
albo kiedy nietoperz
w nocnym przelocie
dotknie mojego policzka

całuję o każdej porze roku
całuję przygodnie spotkanych
studentów lekarzy poetów

oni potem piszą o tym wiersze
tak jak ja rozdaję pocałunki
garściami
bezmyślnie
pospiesznie

------------------------------------------------------------

Natalia Zalesińska

Z zapisków

Za oknem biel na zieleni. Leczy
zranioną ziemię. A topole to i tak złe drzewa
- najlepiej ściąć, wypalić pnie.
Przypominam sobie o zapiskach Zygfryda.
Kobiety zawsze tracą krew.
__________________________________________

Zapiski Zygfryda

Noc spokojna. Szósta noc września 1939r.,
jakby z innej galaktyki. Trzeba było iść dalej
do stolicy, nie kłaść snów pod topolami.
Brzask przed Strychowem wziął nas do niewoli.
Poznałem: ołtarze w Zgierzu i Łodzi, rusztowania
fabryki, ściany więzienia, torowisko Hansdorfu,
wyłomy i skrytki kamieniołomu w Austrii.
Całodniowy głód - chleb raz na sześć dni.
W obozie łażę z kąta w kąt. Modlę się o powrót
do tych, o których myślę.
Koniec września coraz zimniejszy.

------------------------------------------------------------

Piotr Gajda

SCHIZMA

A jeśli Bóg zwierząt jest kierowcą ciężarówki? Setki razy
widziałem na drodze rozjechane ścierwo i zadawałem
pytanie: czemu je opuścił? Jak dog, który aportując,
odbiegł za daleko od pana i już nie wrócił.

------------------------------------------------------------

Rainer Maria Rilke

Pantera

Spojrzenia jej znużyła mijająca krata,
że już nie zatrzymują nic, mdlejące.
Czuje, jak gdyby było sztab tysiące,
a za sztabami już nie było świata.

Jej kroki giętkie jakby się łasiły
kręcąc się ciągle w tym najmniejszym kole,
tworzą jak gdyby taniec siły
wokół środka, co więzi ogłuszoną wolę.

I tylko czasem uniesie się wyżej
zasłona źrenic. - I obraz się wdziera,
idzie przez członków naprężoną ciszę -
i w głębi serca się zaciera.

(przełożył Mieczysław Jastrun)

adolf (nick)
Rainer Maria Rilke "Der Panther" (swobodniejsze tłumaczenie)

Jest to pierwsze moje tłumaczenie, w którym postąpiłem
wbrew sobie, a dokładniej zamiast tak jak zwykle
zachować przynajmniej 70-80% zgodność słów i
metafor, nie tylko dodałem parę swoich słów, ale i
meatfor... czemu? Bo bezpośrednie tłumaczenie moim
zdaniem nie oddaje siły wiersza, zarówno moje
wcześniejsze tłumaczenie, jak i Lewina, mimo< że
zachowuja zgodność z oryginałem niszczą siłe wiersza,
całe emocje się rozpraszają - dlatego chciałem pierwszy
raz zachować bardziej emocje niż słowa. Czy się udało,
oceńcie sami ;)

Pantera (moja ulubiona wersja)

Wędrówka - ciągłe sztab mijanie
i wzrok już na nie obojętny
znużony błądzi. Co jest dalej?
Czy świat trwa tylko, gdzie są pręty?

Ślad po niej: obłąkańcze koło
wciąż zacieśniane w gibkim chodzie
a środkiem w tymże siły pląsie
jest wola, którą otępiono.

Uchyli czasem swej źrenicy
kurtynę aby niemy aplauz
obrazem prężąc członków nici
na koniec w sercu się załamał.

Pantera (wcześniejsza wersja adolfa)

Na korowodzie prętów, które mija
Jej wzrok znużony aż nie może ustać
Jakby tysiące prętów ziemię trzyma
i nie ma światła oprócz prętów mnóstwa.

Okrąża teren. Chociaż mocno stąpa
Kręgi sie stają z każdą chwilą mniejsze.
To jakby taniec siły wokół środka
W którym jej wola otępiona drzemie

Czasem podniesie kurtynę źrenicy
aby bezgłośnie wlewać obraz w głębię
I w każdym członku napiąć odgłos ciszy
który umiera gdy napotka serce.

Pantera, tłum.  Leopolda Lewina z 1907

Tak ją znużyły mijające pręty,
że jej spojrzenie całkiem się zamąca.
Jakby miał tysiąc prętów świat zaklęty
i nie ma świata prócz prętów tysiąca.

Jej miękki chód na opór nie napotka,
wędrując wewnątrz najmniejszego pola -
to jakby taniec siły wokół środka,
w którym zdrętwiała trwa ogromna wola.

Niekiedy źrenic unosi zasłonę
cicho. - I obcy obraz się przedziera.
Idzie przez ciała milczenie stężone -
i w głębi serca bezgłośnie umiera.

------------------------------------------------------------

Teresa Radziewicz

MARIANNA


Kwiecień

Nie zatrzymujcie mnie, matko, rzepak rozkwitł. Słońce
rozłożyło się na polu i woła: Marianko, przyjdź, wejdź
w światło. Bo światło, matulu, musi mnie prześwietlić,

wtedy rozpływam się płycizną na rzece - rozlana szeroko,
wypełniona. Kiełkuje we mnie wszystko, kwitnie. Nie mów

matko, że wąż w rzepaku czyha, lęku nie kładź za pazuchę.
Nie założę butów, boso wejdę w maślany czarnoziem, na ciało
zbiorę miododajny pyłek. Dotknąć pozwolę, poczekam

aż nasienie wyda owoc.

---------------------------------------------------------------------

Eugeniusz Tkaczyszyn-Dycki

XVI.

musisz się z tym pogodzić musisz i to
udźwignąć że się pomału wynosimy
przeczytaj chociażby nekrolog Rafała
Beszczyńskiego ("Teraz z aniołami

kajtować przez bezkresne niebo
będziesz") musisz się z tym
uporać że się nie daje stąd niczego
zabrać zwłaszcza książek

nie oddalaj się ode mnie napisz koniecznie
i bezzwłocznie długi list po powrocie
do ukochanych Wielkich Oczu wybacz mój drogi
lecz współczesna poezja polska to nekrologi

---------------------------------------------------

Julia Szychowiak

Świtania

Niezręczność jak źle zapięta koszula wystaje
dłuższym końcem. Nieokreślone niech
będą moje wizje świtu. Przejaśnia się, dostrzegam
widzialne, studząc w dłoniach gorącą żarówkę.
Ze snu wymyka się trochę powietrza i kory, zdartej
z podkurczonych drzew. Tworzę zmierzch.

Nigdy nie myślałam, że się urodzę.
Nie wiem, w którym domu umrę, ani który
pokój umrze we mnie jako pierwszy.

Przejaśnia się, a ty znowu pełna oziminy,
widzisz w rzece cień.

-------------------------------------------------------------------------------

Mieczysław Michał Szargan 

Kantyczka młyńska

Młyn rzekę unosi na koło
A w rzece jest niebo i ryby
Więc z koła leci to niebo
Słońce dostaje się w tryby

Pocięte dokładnie na promień
Na wodę upada jak piórko
Jaskółka roztrąca ten promień
Ciała czarnego swą łódką

Ryby rtęcią śmigają łusek
Z żeber koła pędzącego
I upadają na odkryte lustro
Wody dnia i słońca dnia bożego

Młyn rzekę unosi na koło
Aż tam gdzie błękit ważki
Łąki jaskrami umajone
Franciszkowe z obłoków ptaszki

Żarna w młynie ziarna miażdżą
Ziarna co sypią się z koła
Aż do słońca krwawego
Co spadnie głową do wody z koła

----------------------------------------------------------------------------- 

Zbigniew Herbert

Przyszło do głowy

Któregoś zimowego ranka
przyszło Panu Cogito do głowy
stanęło
w środku głowy
nie chciało się ruszyć
ani w prawo
ani w lewo

było duże
sapało
miało zapach listonosza
i ubogiej tajemnicy

Żeby
Pan Cogito przynajmniej wiedział
po co przyszło

kontakt
był żaden
Pan Cogito nie śmiał zapytać
"przepraszam ale o co chodzi"

szamotał się
z jego milczącą nieruchomością

trwało to
nieznośnie długo

sytuacja niezręczna
więcej upokarzająca
bo im dłużej stał
w środku głowy
tym bardziej ulegał
metamorfozie
z intruza
- w gościa
- w sublokatora
- współwłaściciela
głowy

był
i był
i jeszcze raz był
nieustępliwy
zajadły

na szczęście
Pan Cogito
zachorował na zapalenie płuc
gorączka wznieciła pożar
spaliło się wnętrze głowy
razem z tym
co któregoś zimowego ranka
stanęło w środku głowy

teraz
Pan Cogito
jest ostrożny

sprawdza
dokładnie
drzwi
okna
i zamki

nawet wyloty kominów
nawet wyloty wyobraźni

---------------------------------------------------------------------------------------------

jakobe.mansztajn

ALE MIŁOŚĆ, TAKIE SŁOWO

herbata stygnie, stygnie, taki los, przecież wieje.
ręce chowają się w kieszeni, spojrzenia w podłodze,
na papierze nas zgubiłem, zimne palce, taki los.

do szczęścia nie miałem odwagi, sama wiesz,
wszystkie te dziury w całym i szukanie wiatru.
kartka, zimne palce, szukam, szukam, taki los.

na papierze nas zgubiłem, na papierze wszystko,
wiersze nie potrafią kochać dobrze, sama wiesz.
zimne palce na policzkach kreślą usta, takie usta.


(źródło: http://forum.multipasko.pl/n_viewtopic.php?id=608&page=67)

----------------------------------------------------------------------------

Edward Stachura 

Przystępuję do ciebie

Wstęp do

Jak ja cię witam - siostro miłosierna
ty nie nazywaj mnie czarna niewdzięczność

jak ja cię słyszę - siostro miłosierna
nawet kiedy tak mówisz nawet gdy mnie oczerniasz
tkliwość mnie wielka miękko rozsypuje
oddech mój jasny milkną jego dzwonki
uszy mi tylko sterczą na padole

jak ja cię witam - siostro miłosierna
ty nie nazywaj mnie czarna niewdzięczność

nie byłem ja wcale w lasach tych zbawiennych
gdzie się harcuje z promykami słońc

ani też byłem w środku kwiatostanów
w środku słynnego miesiąca majowego
kiedy się duszą w domach panowie i damy
śmiesząc straszliwie chłopca bezdomnego

nie byłem też w dziedzinach błękitu
na wolnym powietrzu cicho rozciągnięty
na rękach wiewnych wolturnów zefirów
na trawach skromnych na cudnych manowcach

nie byłem też - siostro miłosierna
nie byłem też - gdzie ja nie byłem



Przystępuję do ciebie - z rozpuszczonym włosem
bo chciałbym jeszcze rzecz bardzo przejmującą
napisać

zanim mnie przeniesiesz
zanim mnie stąd przeniesiesz tam
tym półkolem twojej ręki niezmierzonym

zanim mi odpowiesz - pozwól się zapytać

kiedy przejdę kiedy skończę nockę tam
kiedy już rozpruję żywot mój i tam
w twojej służbie śmiercionośnej

czy będę mógł czy będę jeszcze mógł
tu na szosy skraj jak stoję
wrócić zdrów

tym półkolem twojej ręki niezmierzonym

kiedy przejdę kiedy skończę nockę tam

-----------------------------------------------

Wojciech Bonowicz

Noc

Wiersz

najpierw zamyka Cię w sobie.
Nie chce
żebyś rozglądał się szukał
innych słów
w innych wierszach.

Siedzisz w kącie kamienia
zwinięty
jak kartka papieru.
Bezbronny pogodzony
nie oddychasz. Wiersz
nie pozwala.

W kamieniu nie można
wiercić się używać
łóżka zegara mapy
i całej reszty
wyobraźni.

Wiersz
ma swoją wyobraźnię.
Zbudował ją w sobie w twojej
a potem zamknął
żeby się uwolnić.

Musisz czekać
w kącie kamienia
w którym czasem zaświeci
złoty kurz nadziei.

W końcu wiersz
otworzy się. Kamień
wypuści cię: kartkę papieru
która zacznie oddychać.

--------------------------------------------------------------------------

Philip Larkin

O cal czy o milę

Patrząc na lot ciśniętego ogryzka,
Jak wali w kosz, jak się po podłodze ślizga,
Widzę coraz mniej fartu; wciąż bliższa i bliższa

Klęska, wstecz mknąca w górę ramienia, coraz
Wcześniej i wcześniej, ręka niewzniesiona
I spokojna; nienadgryzione jabłko w dłoniach.

-------------------------------------------------------------------------------

Beata Podsiadły 

Akwarela


Chmury przybrały kształt rozlanej akwareli
widnokrąg malowany zielonym pasem
a poniżej
szaro-złociste pola
taflą szachownicy

na nieruchomej planszy
traktor
swym równym ruchem podejmuje grę
gałęzie drzew
zakołysały w odzewie
z wolna
czas
włącza się do akcji

*
i to wszystko
ożywiony obraz

nic więcej.
  

Mazury, sierpień 2008


Płaszcz


Błękit położył się na stoku
wyciągnął długie nogi do nieba
na ich końcach narciarze
nie jadą - stoją zapatrzeni

Przed nimi jezioro mgieł
Demanovska Dolina
z pianką mleka

Góry topią się w słońcu
minus dziesięć
poniżej poziomu zera

Złuda, jak odcienie bielszej bieli
jak słońce zachodzące za grań
gdy chowa się na chwilę - żart

Jak ja dla ciebie
w blednącym odcieniu blue

 *

Dziś śnieg nie urósł w płatki
Powietrze diamentowo
lśni w jego drobinach

mówi: patrz, jestem
jestem - powietrzem.

Jasna, luty 2010

--------------------------------------------------------------



Stanisław Barańczak

Święto zmarłych
 
Podają sobie ręce
pod ziemią; leżąc na wznak, rozpychają
łokciami zgniłe deski, rozgarniają dłońmi
glebę, korzenie traw, odłamki próchna; milcząc
spiskują przeciw nam, zbierają siły;
zbyt wielu ich już;

zbyt wielu skulonych
w brzemiennych brzuchach grobów, które sterczą
tak kanciasto, że pęka ich ziemista skóra;
a oni rosną wewnątrz i rośnie im w płucach
ostatni przechowany haust powietrza, choć
przebiliśmy im pierś poprzez ziemię kołkiem
krzyża;

za lekka ziemia im i przegnił krzyż,
więc po co ta okrągła data: byśmy mogli
choć raz do roku za jednym zamachem
przywalić ich wieńcami, przygwoździć świecami
i przydusić nabożnym kolanem, aż stracą
nagromadzone siły, aż rozerwą
podziemny łańcuch rąk, opasujący Ziemię.


--------------------------------------------------------------------------

Teresa Radziewicz

***

Miasta mają żyły; tu życie przepływa
przez szerokie arterie, gęstnieje bliżej
centrum, jakby serce biło w kilku miejscach
naraz. Popatrz tylko na zdjęcie:

im bliżej południa, tym gęściej od krwinek.
Wieczorem ciągi cichną, a ciało zasypia,
mniej tętni. Pokrętło ktoś ustawia na nocne

czuwanie, jakby każda ciemność
kończyła się śmiercią.


------------------------------------------------------------------------------------------

Jakobe Mansztajn

Anno Domini

anno domini, jest prawie północ, gdy zaczynam układać
ten smutny i pełen zwątpienia list do ciebie.
wiele zdążyliśmy sobie powiedzieć ostatnim razem,
wiele słów gorzkich jak gorzka jest gorzka herbata

przez zaciśnięte wycedziliśmy zęby i zdać by się mogło,
że temat między nami został wyczerpany,
że już nie ma o czym i właściwie nie ma z kim.
lecz ty znów przychodzisz, anno domini, w pustym rozsiadasz się

w mieszkaniu i tę samą jak co roku rozpoczynasz historię:
dawno temu, w zamierzchłych czasach spokoju,
gdy cukru nie było albo nie był potrzebny,
pijało się herbatę gorzką i gorzka smakowała najlepiej.

----------------------------------------------------------------------------

Katarzyna Zając 

letnisko


rano powietrze przypomina watę cukrową.
wbijam zęby, wyjadam zamiast pożywnych bakłażanów
i przepisanych witamin. czuję zawrót głowy
jak w lunaparku, o niczym więcej nie chcę pamiętać.

w dali żagle, sukienka nabrzmiewa od wiatru.
woda zielenieje, rośnie poza brzegi, dociera blisko chaty.
turzyce się kołyszą, a ja z nimi. czy słyszysz modlitwę
do wędrownych ptaków?

dopiero gdy czerwień barwi jezioro, nadchodzą
niepokoje. w snach: podwodne groty, mdlący zapach fiołków
i łupinka na falach. czarne bociany lecą, gubią pióra.
mów, że będzie dobrze, nie przestawaj.






------------------------------------------------------------------



Robert Miniak

WYPADEK ŚMIERTELNY

upał. huk drży, drażni dłonie, przede wszystkim
gardło, wije się wśród gapiów zatrzymanych w biegu.
jeszcze nie okrzepli, jeszcze nie ufają,
ale mózg jest szybszy, jest cholernie szybki:
kilka suchych klatek skrapla się w nagranie
zapisane nagłym rozszerzeniem źrenic.

huk wciąż drży, wciąż grzechocze jak rozbite światła,
maśli się w asfalcie wymieszanym z kurzem.
upał eksploduje, skazując kobietę,
która stała blisko, na wieczystą pamięć.

od teraz już musi opowiadać innym,
szukać gestów dla swych gestów w windzie,
będzie wiarygodna, chociaż pewnie wklei
kilka bzdur o wieku, niebieskich spodenkach, nogach
odrzuconych w przestrzeń poza fragment kadru.
może mimochodem wspomni coś o Bogu,
albo nawet wyrwie kilka kartek z gazet?

dusza tego chłopca pachnie gumą z jezdni.

-----------------------------------------------------------------.

Piotr Kuśmirek

Ostrożnie

Jeszcze siedem minut. Dwie szybkie stacje.
(możemy zacząć mówić o kolejach losu,
ale jesteśmy w pociągu i to skojarzenie
nieuchronnie sprowadzi na nas śnieżycę)

Strzaskane drzewa. Sady pozostawione na pastwę
wiatru i przygruntowych morderców. Kobieta
o włosach wyraźnie powleczonych szronem
(to niedorzeczne, że widzę tak nieistotne szczegóły)
układa w koszyku przemarznięte jabłka.

Jedno po drugim. Jak granaty.

-----------------------------------------------------------

Robert T. Rutkowski ( z tomiku "Łowienie spod lodu")

obok

moja kuzynka ma zawsze fragment
z dedykacją
Dla Aleksandry
Tadeusz Różewicz
1996

nie przeczytała tej książki
nie wie dlaczego poeci piją wódkę
czego byłoby żal
ani
jakie niestworzone rzeczy czekają
jeszcze na poetów

Różewicza pamięta z ogólniaka
Kartoteka
i jakieś wiersze  o kanibalach

zawsze fragment
podpisywał więc
chociaż
nie lubię poezji mówi
nie wiem co z nią zrobić

a przecież
źródło z którego płynie
poezja żywa
jest obok

obok
rzecz niestworzona
jeszcze

-----------------------------------------------------

Kazimierz Ratoń

 ***

Drzewo odchodzi od korzeni
Wtedy ziemia odwraca cień
Leży martwa jak rzeka zamknięta
Słyszą ją tylko wiatry
Prześcieradłem zakrywające rany

Drzewo odchodzi od korzeni
Wtedy Ona wychodzi ze mnie
To dzieje się w chwili jednej
Pod słońca lampą czerwoną
To rozsuwanie się rzeczy i ziemi.

-----------------------------------------
Byron Lord George

Nadzieja

Szczęściem jest, mówią, Nadzieja; lecz przecie
Miłość oblewa łzami rzecz minioną;
A myśli, w których wspomnienie się świeci,
Najwcześniej wschodzą - i najdłużej płoną.

Wszystko, co Pamięć tak miłować lubi,
Całą Nadzieją naszą kiedyś było,
Wszystko, co niesie nadzieja - i gubi
W czułej Pamięci zawsze się topiło.

Niestety! złuda dokoła się ścieli,
A przyszłość ludzi omamia z oddali:
Ani nie mogą być tym, czym być chcieli,
Ani też myśleć nie śmią, czym się stali.

przeł. J. Żuławski

-----------------------------------------------------

Magda Gałkowska 

debet

aleksandra umarła rano, teraz jest
popołudnie, matka nie przestaje płakać,
dlatego milczę i obserwuję słońce,
które uwija się w koronach drzew.

zaraz skończy i złapie ostatni,
powrotny promień. bóg przyjmuje
od dziesiątej do dwudziestej - jak w banku
- mamy wieczność, więc dlaczego właśnie dziś

patrzysz na mnie jakbyś szukał odpowiedzi
na pytania, które jak debet spędzają nam
sen z powiek? czekam, bo mam pewność,
że wraca się, by ponieść koszty.
 
-----------------------------------------------------

Brak komentarzy: