W bujanym fotelu

siostrze Elżbiecie

Pisałam dużo listów, teraz kołyszę w fotelu myśli –

wszystkie podarte na strzępy. Chcę ułożyć to w kilka

zdań i zacząć od nowa. Szukać w sobie początku,

błędu, który rozwinął treść. A może sensu, który

mi nadał początek?  Świeci i księżyc, i słońce – miłość

prowadzi. Myślę list, którego nigdy nie napiszę; każda linijka

jest drogą do końca kartki. Słowa spadają z potrząsanego

drzewa, powinnam zbierać natychmiast, tylko jak wstać.

Kochane dzieci, Bóg pisze, dlatego dzień i noc spada

atramentem z pióra. Sekundy są czarne, tak czarne jak wnętrze

kamienia. Bóg siedzi przy ognisku, dorzuca.

Edward Munch „Ciotka Karen w fotelu bujanym”, 1883

(wiersz własny)

Edward Munch "Ciotka Karen w fotelu bujanym", 1883