Przemysław Cerebież-Tarabicki (obrazy)

i Cezary Sikorski w swoich wyimkach z Elegii dujnejskich R. M. Rilkego. Wczoraj, 12.10.2012, na stronie internetowej Artpub Galeria odbyła się wystawa obrazów Przemysława Cerebieża-Tarabickiego. Cezary Sikorski świetnie umiejscowił w nich swoje parafrazy. Ponieważ otrzymałam zgodę autorską na umieszczenie kilku obrazów i wierszy na swoim blogu, chętnie skorzystałam z okazji. Zapraszam kolejny raz do oglądania i poczytania.

03 
68x47 cm akryl, olej, płótno

Przemysław Cerebież - Tarabicki

Z elegii trzeciej - o miłości 

Może to matka była pierwsza? Smukłą postacią

rozplotła skręcony nocą chaos, gdy cień jego

losu - w długim płaszczu - wchodził za szafę i trwoga

się poruszała w fałdach zasłony. A może ty

zatrwożyłaś go, by wydobyć z ciemnego kręgu

i nagiąć wargi do żyznej mowy? Ani jedna,

ani druga. Zawsze kochał przestrzeń wewnątrz i las

przedczłowieczy. Kochając przemierzył tylko głębiej

tę knieję, poruszył w swych żyłach prastare soki.

Bo nie kochamy jak jednoroczne kwiaty; nie to

dziecko, lecz tłumy narodzin. Wszystkich ojców, którzy

w nas spoczywają jak gruz górskich złomów. Łożyska

potoków wszystkich matek. I cały niemy pejzaż

pod zasłoną losu. To cię ubiegło, dziewczyno.

05 
 68x47cm akryl, olej, płótno

Przemysław Cerebież - Tarabicki

Z elegii piątej - o linoskoczkach

Madame Lamort zwija i rozwija ziemskie

drogi, wstążki bez końca, falbany, kwiaty.

Wciąż na nowo ustawia postacie w cyrku.

Oto starzec zmarszczony jak grzybnia. Chciałby

trzymać rytm, lecz tkwi w zbyt luźnej skórze, która

kiedyś mieściła dwóch mężczyzn. Zmarł już pierwszy,

gdy gorszy przeżył i mieszka w ciele wdowim,

pomylony i głuchy. Obok młodzieniec,

cały z muskułów i prostych skojarzeń - syn

karku i mniszki. Stoi, lecz przecież może

skoczyć. A my? Róża widzów w kapeluszach

losu: tanich, pełnych wstęg, kokard i sztucznych

owoców. Fałszywych i pięknych lub pięknych

i złudnych - w stałej ofercie Madame Lamort.

06 
56x56 cmakryl, olej, płótno
Przemysław Cerebież - Tarabickiis

Z elegii szóstej - o spełnieniu 

Nie ze snu, jeszcze śpiący,

a już spełnieni, lecz wciąż

wzbierając, zbyt późno się

zamykamy w owocu.

Dla nas chwałą jest kwitnąć

albo umierać młodo,

by stanąć przy herosach,

których nie trapi trwanie.

Nie wybiegamy naprzód,

jesteśmy nie wychodząc,

więc trudno nam zapytać:

połykać czy smakować?

Zmieniać się czy być sobą?

Czy spieszyć się? Czy zwlekać?

Źródło: artpub galeria