„Zapole” – małe miejsce na ziemi.

Pogoda sprzyja, można być poza domem tak długo, jak tylko jest to możliwe. Dookoła wioski lasy, pola, lasy… Jest pięknie. Przyjeżdżam tu już drugi rok i mam nadzieję, że będzie dane mi więcej. Wymarzone miejsce na wycieczki z aparatem. Nie mam ochoty na pisanie wierszy, i żaden też w „Zapolu” nie powstał. Ponieważ okno i drzwi wejściowe są po zachodniej stronie domu, chcąc nie chcąc, oglądam zachody słońca. Ostatni rozsiewał czerwień. Miejscami pola były niewiarygodnie czerwone. Jednak zdjęcia, które zrobiłam, nie oddają rzeczywistości. W tym przypadku nie oddają. Tuż za posesją znajdują się kamienie, trochę suporeksu, kawałki blachy, i w tym to kopczyku zagnieździły się jaszczurki. Gdy robiłam zdjęcia nie bały się, odnosiło się wrażenie, że są oswojone – wygrzewały się ufnie w słońcu. Nie wiem jednak, co będzie za tydzień, gdy wrócę. Okazało się, że mąż stęskniony za „minionym” próbował z kilkuletnim Bartkiem złapać jaszczurkę. Oczywiście nic im z tego nie wyszło. Idąc ścieżką położoną między polami a lasem, kilka metrów przede mną przebiegła spłoszona sarna. I chociaż miałam aparat wyciągnięty z pokrowca, nie zdążyłam zrobić zdjęcia. Wrażeń tu nie brakuje, pod warunkiem, że oczy ma się szeroko otwarte.

Na ścieżce w Czarnym lesie, przyznam, że nie wiem co to jest...