 |
| ur. 6 grudnia 1945 w Mikołowie, zm. 11 maja 1971 we Wrocławiu |
Poeta, którego nigdy nie przestanie się czytać.
POETA
Nogi, co idą same jakby nie znały
Osoby, która nimi i tak umyślnie
Nie włada, doprowadzają do ołtarza
Róży, otwartej jakby gęba modliszki,
Z wierzchu wyszmelcowanej jak gdyby lufa
Karabinu, co umie, nie dając znaku,
Ultradźwiękami jednak podbrzusze łechtać.
A to właśnie prawdziwy jest, miłosierny
Karabin maszynowy: łakome wnętrze
Róży jak tamten także spuchniętej z głodu.
I już językiem wchodzi w czerwony otwór
Lufy, już mdląco skwierczy palony język.
Piją z siebie i coraz mniejsi im dłużej.
I odchodzi łykając ostatnią kulę.
Rafał Wojaczek
(Fot. źródło: tutaj )
2 komentarze:
Tak. A to uczucie być w jego mieszkaniu, obecnie siedzibie Instytutu Mikołowskiego.
Ciekawa informacja, może uda mi się poznać to "uczucie". Będę pamiętać.
Prześlij komentarz