Wiersze walentynkowe

KAMA

II

Imię to kolejna rzeka, wypływa swoją

historią. Kama zaczyna się nad brzegiem

i patrzy w najdalszy punkt. Tam,   

gdzie rzeka dochodzi do chmur,

staje się kobietą, później wraca niby słońce  

przez mgły. Kama śpiewa, szumi i błyszczy.

Wciąż staje się.

  

IV

Kama lubi owijać wodę wokół siebie; 
nurkuje w iglaste gałęzie i woła wspomnienia.
Kocha i rozgrzewa w zimnym słońcu –
popędza fale, potem wychodzi naprzeciw.

Zapala się, gdy wschodzi księżyc. Całowana dryfuje
w dół rzeki. Daje wszystko do końca.

XIV

Jest łódką wypełnioną deszczówką

i roztopionym śniegiem. Przepłynie przez las,

a z nią drzewa, które dochodzą głęboko

do wnętrza. Trzyma uczucia pod cieniutką

warstwą, chociaż na brzegach tyle się dzieje.

Co powie, gdy dopłynie. Przesuwa się

w pasmach prądu – zapala i gasi.

XXI

Kolor czerwony pali się i wędruje niczym

światło wzdłuż torów. Słońce wchodzi w otwarte

drzewo, żyto zapyla mgłę. Widzi, gdy księżyc obnaża się

w mokrym piasku. Wszystko to, to wstęgi, którymi

przemyka. Coraz mniej zabłoconych dni i uśpionej

trawy. Siłą wiosny jest zieleń i Kama to wie. Drzewa

przerzucone przez rzekę tworzą dwa mosty. Jest gotowa

na wszystkie miesiące; rozszerza się przed horyzontem.