Dwadzieścia poematów o miłości
i jedna pieśń rozpaczy
18
Tu cię kocham.
Z ciemnych sosen wyplątuje się wiatr.
Fosforyzuje księżyc na błędnych wodach.
Dni jednakowe idą prześcigając się.
Mgła się rozwija w tańczące figury.
Srebrna mewa opada o zmierzchu.
Czasami jakiś żagiel. Wysokie, wysokie gwiazdy.
Lub czarne światło łodzi.
Samotne.
Czasami wstaję o świcie i nawet moja dusza jest wilgotna.
Szumi, ciągle szumi morze dalekie.
To jest właśnie port.
Tu cię kocham.
Tu cię kocham i nadaremnie zasłania cię horyzont.
Kocham cię nawet między tymi oziębłymi rzeczami.
Czasami wymykają się moje pocałunki na tych ciężkich łodziach,
Które płyną po morzu, tam, dokąd nie przybywają.
Już widzę, że jestem zapomniany jak te stare kotwice.
Smutniejsze są mola, kiedy wieczór przybija.
Męczy się moje życie spragnione daremnie.
Kocham to, czego nie mam. Ty jesteś taka odległa.
Moja niechęć wzmaga się z ospałymi zmierzchami.
Ale noc przychodzi i zaczyna śpiewać mi.Księżyc nakręca swoją maszynę snów.
Patrzą na mnie twoimi oczyma największe gwiazdy.
I tak jak Cię kocham, sosny na wietrze
Chcą wyśpiewać twoje imię swoimi drucianymi liśćmi.
Źródło
4 komentarze:
Przytuliłam się do tego wiersza i nie mogę się oderwać. Żeby tak dla mnie ktoś..., ech.
A może ktoś jednak... tylko Ty nie zdajesz sobie z tego sprawy? ;) Może nie wierszem...?
Swojego czasu podczytywałam trochę Nerudy, nawet zabrałam wers z jego wiersza, umieściłam nieco zmieniony w "Domingo".
Piękne są jego sonety dla Matyldy.
Obiecuję sobie i obiecuję, w końcu będę musiała go dobrze poczytać.
Prześlij komentarz