Czytanie...

Kiedy sięgam po nową książkę poetycką zastanawiam się nad jej zawartością, nad tym, ile z proponowanych mi wierszy jest w stanie mnie zatrzymać, pozwolić na delektowanie się, odizolowanie od  ścian, w których w danym momencie przebywam.  Niezaprzeczalny jest fakt, że poetów nam nie brakuje, tak jak nie brakuje nam poezji, której nie chce się czytać – poezji standardowej. Będąc w Kutnie otrzymałam od Artura  Fryza tom jego wierszy „czytanie z księgi świętego kłapouchego”. Po przeczytaniu książki bardzo ucieszyłam się, że nie będę musiała jej się pozbywać, że zostanie umieszczona wśród innych moich książek poukładanych na półkach za szkłem. Zacznę od wiersza, który zrobił na mnie szczególne wrażenie, i który z całą pewnością mieści się w klamrach tytułu.

chatka puchatka

                                                                    Ani Wieser

jesienią kiedy staję się kruchy i brązowy

jak liść albo i krowi placek

i kiedy najbardziej nie mam domu

kiedy nie znajduję go nawet w norach

a tym bardziej w pokrytych szronem gniazdeczkach

ani nawet w uchylonych przez sen oczach moich dzieci

ani w słowie bożym

ani w żadnym innym czytaniu na ten i na każdy inny dzień

ani co wydaje się niemożliwe w wielkiej księdze aa

ani w domach moich przyjaciół

którzy właśnie umarli albo wyszli

albo w srebrzysku rozdają ludziom  czekoladę soczki i swoje papierosy

albo siedzą cicho pod miotłami i nie otwierają

bojąc się że chcę pożyczyć pieniądze

potrzebne im tak samo jak mi albo i bardziej

albo mam kota

wtedy najbardziej lubię sobie wyobrażać

że właśnie wyszli zbudować mi dom

z mojego starego szałasu

który rozbierali dzień po dniu godzina po godzinie

i że znajdę go po innej stronie stumilowego lasu

saska chwila

                                                             A.M Wieczorkowskiemu

zaprosiłeś mnie na kawę do pałacu

na stoliczku jak zwykle piętrzą się papiery

doniczki z roślinami i brudne naczynia

obok misternej filiżanki leży piękny basset

biały z żółtą łatką

długie uszko przykrywa mały pyszczek

martwy psi noworodek niemal doskonały

pośród tych wszystkich rupieci

trzystu lat dziejów które odgrzebujesz

kolejnych lat pudru którymi z każdą chwilą

przysypujesz je

uśmiechasz się przepraszająco nie zdążyłem go jeszcze pogrzebać

gdzieś tu powinna być cukiernica

na tym zielonym katafalku

właściwie to nie basset jego matka nie jest rasowa

ma czarną sierść i krótkie nóżki

zaaferowana biegnie właśnie

do podobnego do niej pieska który przeżył

trzymam w palcach cichutkie uszko filiżanki

kawa jest świetna

i świetnie podana

przykrywasz go serwetką

z prostym zielonym wzorkiem

w kształcie fali

za świtem

                                                                    Annie Chodakowskiej

teraz jadę pociągiem z kutna do warszawy

kapłan dnia krąży na horyzoncie

jak bezcielesna metafora

pomarańczowa pajda wędruje

tuż za drzewami

zbliża się do mnie

spieczona jak wargi

za łowiczem maleje blednie topi się w mgłach

jak światło latarki

kluczy w głowach sosen

pod bednarami niknie gdzieś z przodu

rzuca się chyba pod elektrowóz

daremnie czekam aż pokaże się

z drugiej strony

podróży

ale tam tylko obudzone ptaki

podnoszą w górę 

światło

sypiące się z nieba jak mąka

teraz nie jestem godzien