Metafizycznie

Moje dzieciństwo i młodość w okresie wakacyjnym, to przede wszystkim wymarsze na basen. Wcześniej, kiedy jeszcze go nie było, upalne i słoneczne dni spędzało się  nad niewielką rzeczką. Braliśmy koc, oranżadę lub kompot, kanapki i w drogę. Od dziewiątej, dziesiątej rano do siedemnastej, a nawet osiemnastej godziny, opalaliśmy się i chlapali w wodzie. Dlaczego o tym piszę. Zastanawia mnie to, co dzieje się teraz, co jest zalecane, mianowicie: unikać słońca od 11.00, no, może 12.00 do 17.00 i stosować kremy utrudniające promieniom słonecznym dotarcie do naszego organizmu przez skórę. Kiedyś praktycznie witaminy D3 nie zażywało się, wręcz przeciwnie, każdy wiedział, że łatwo można ją przedawkować. Pamiętam tylko tran. Matka sadzała nas na kredensie, do ręki dawała posoloną kromkę chleba i każde dziecko musiało łyknąć jedną łyżkę tranu - tylko ja go lubiłam, siostry strasznie się wykrzywiały. W tej chwili co drugi Polak ma niedobór witaminy D3, to jest przerażający fakt! Bardziej wtajemniczeni biorą obecnie nawet po kilkadziesiąt tysięcy jednostek tego specyfiku. Dzieci przed wyjściem na słońce obowiązkowo są namaszczane różnymi paskudztwami, to już jest norma. I to niebo… kiedyś jaskrawo, bardzo mocno niebieskie, czyściutkie na obrzeżach, bez żadnego "mleka" czy odrażających smug, a teraz: blade, jakieś wyjałowione i bardziej przypomina stalowo-niebieski kolor niż niebieski, jakby ktoś nałożył na nie coś białego. Dodatkowym powodem do nieprzebywania na słońcu są ponad trzydziestostopniowe upały, nie da się w takiej temperaturze opalać. Za moich czasów i dużo zresztą później, temperatura wynosiła od 26 do 28 stopni  Celsjusza. Było cudnie :)

To już nie ten błękit... a właściwie to na żadnym zdjęciu ( z wyjątkiem 

ostatniego) nie ma autentycznego koloru nieba, na wszystkich 

widoczna jest ta smutna stal...

i takie niebo pamiętam, tylko pamiętam...